Kleine jongens worden stout... euh... groot

Deze titel staat al lang klaar om er een verhaal onder te schrijven. Want Mattia blijft dan wel niet meer klein, hij krijgt echte jongensstreken. Echte peuterstreken.
Ik herken zijn grote broer hierin. Thuis kan hij lekker zijn gang gaan met tegenspruttelen. En als we ergens anders zijn is hij de liefste en voorbeeldigste jongen. :)

Ze zijn inderdaad broers...

De kleine stapjes die hij nam voor hij naar school ging, hebben nu plaats gemaakt voor grote stapjes tijdens het naar school gaan.

Zijn taalgebruik is er zienderogen op vooruit gegaan. Hij kan nu echt al brabbelend duidelijk laten horen wat hij graag wilt.

Zijn kleurenkennis ... zo plots... uit het niets: blauw, groen, geel. ZALIG!! (een vreugde sprongetje en een traantje van geluk)

Het potje, hij gaat er meer en meer op zitten. Wilt graag dat je zijn broekje echt af doet, en soms hééééél soms komt er dan toch plots een plasje. Al zijn die keren wel nog maar op één hand te tellen. Maar hij vindt het niet akelig, hij vindt het niet vies, hij gaat er vrolijk op zitten en doet zijn grote broer na.

Grote broer wordt dan nu ook écht grote broer. Hij weet wat zijn kleine broer rustig maakt, hij weet wat zijn kleine broer graag eet en drinkt. Hij vraagt hem wat hij lekker vindt en hij knuffelt hem soms net iets te hard, gewoon omdat hij hem zo lief vindt.
Wanneer ze samen ergens alleen zijn, zal Timothy zijn kleine broer altijd beschermen en onder zijn vleugels nemen.
Mattia is zijn beste vriend. Dat zegt hij meerdere keren per week. Dan smelt ik.

Dat is mijn zwak punt, onze twee zoontjes samen zien genieten van elkaar, al spelend, al knuffelend, al ruziemakend.
Ik hou er van en kan er precies geen genoeg van krijgen.
De zorgzaamheid die Timothy heeft voor Mattia maakt me week, maar hem sterk.

Die grote, nieuwe stappen heb ik allemaal nodig om de volgende maand onze kleine man over de tong te laten gaan. Dan is het weer tijd om hem te onderzoeken en te beoordelen.
Die tijd is spannend en vermoeiend, weer even precies niet mama zijn, maar coordinator. Doe ik het wel goed, zodat hij er alle voordelen uit haalt? Welke spelletjes zijn het beste, welke methodes gebruiken we het best?

... ik zal wel zijn mama zijn, ik laat het coordineren over aan degenen die dat het beste kunnen en ik neem de tips over die ik als mama leuk vind.
Want ik wil dat hij het leuk vindt. Dan vindt iedereen het leuk.

                           

 

Vrije dagen

Een paar vrije dagen kan zo goed doen, bedenk ik me net.

Uitstapjes, uitslapen, ijsjes eten, gewoon, genieten.

Dat gaat. Ook voor ons.

 

Wat is een goed rapport vermoeiend

18 maanden. Zo oud is Mattia nu geschat aan de hand van wat hij al allemaal kan en waar hij nog allemaal goed op moet oefenen.
Dat is een heel goed rapport voor de kleine man. We zijn apetrots op hem. Nog steeds. Val ik in herhaling?

Maar zo een goed rapport brengt ook weer meer spanning met zich mee. We moeten blijven oefenen. En we zijn er weer intensiever mee bezig. We werden ook weer eventjes terug met onze voetjes op de grond gezet.

Gaan zweven gebeurt zo snel... zonder dat je het weet valt het je al helemaal niet meer op dat Mattia "anders" is. Als we niet te veel naar buiten gaan en we blijven lekker gezellig met ons viertjes thuis, dan is er zomaar plots niets meer aan de hand.

Dat terug op de grond komen is ook zo vermoeiend. Plots weer beseffen dat het niet zo is als we ons hadden voorgesteld. Plots weer beseffen dat Mattia anders is, dat wij anders zijn.

En toch... Dan komt er plots weer goed nieuws. De juffrouw van grote broer Timothy heeft een heel team samen geroepen, want Mattia zou in september naar de kleuterklas mogen gaan. Spanning alom, voorbereidingen treffen, een mooie foto zoeken van Mattia.
We hebben ze doen smelten, het hele team. Ha, en ze hebben hem dan nog niet eens in het echt gezien!! We gaan de kleine man inschrijven in school. En als alles goed gaat, kan hij in september al enkele voormiddagen naar school. Waauw!

Weer een goed rapport... nog trotser... We gaan de goede kant op.

Op speel- en leervlak dan toch. Op slaapvak... dat is andere koek. Op een bepaald punt is hij helemaal terug hervallen in zijn nachtelijke routine. Inslapen gaat vlot, 's nachts wordt hij minstens 1 keer wakker en ligt nog minstens 2 uur te friemelen en te zeuren in zijn slaap.

We zijn vermoeid. O zo vermoeid. Hij moet op logement, vaak op logement. Omdat het niet meer gaat. We zijn vermoeid. O zo vermoeid.

De vermoeidheid kruipt overal in. Ik heb er last van. Veel last. Geen zin. Geen fut. Geen energie. Geen geduld. Maar dat ziet niemand. Alleen mijn gezin. Is dat niet net verkeerd?

Mattia moet samen met ons aan zijn slaapprobleem werken. Ik moet er voor zorgen dat de energie terug in ons gezin kruipt. Af en toe een time-out voor mij doet wonderen. Dan voel ik weer dat ik dat veel te weinig doe. Een time-out inlassen.

Een time-out. Gewoon om er daarna weer in te kunnen vliegen.