Mattia doet de laatste tijd enorm zijn best.
Hij doet zijn best als we bij de kinesist aan het oefenen zijn.
Hij doet zijn best als we bij de dokter langsgaan.
Hij doet zijn best om een ganse nacht door te slapen (met enkele geweldige successen!!).
Hij doet zijn best om zich aan de spijlen van het park op te trekken.
Hij doet zijn best om, jawel, om ons na te zeggen als we met zijn allen voor zijn gezichtje hangen en samen zeggen: MAMA.
En dan komt het: zijn lippen tuiten en maken de bewegingen van ma-ma.
Nog zonder geluid, maar wat ben ik trots! Tranen van geluk kwamen weer naar boven. Ik, de blèter, hield me nog net op tijd in toen Jeroen er een opmerking over maakte :).
Ons nadoen... wie had dat weer ooit gedacht. Ik niet, wel stiekem gehoopt. Onze kleine man begint heel stilletjes, op zijn eigen tempo, ook groot te worden.
Hij eet kleine hapjes mee als wij aan tafel zitten, hij kijkt met zijn grote broer mee naar de tekenfilms, hij valt lekker rustig in slaap na zijn laatste fles (wauw!!).
Hij laat duidelijk merken als hij niet blij is met de situatie of net wel. Wanneer we hem in zijn parkje zetten om wat te spelen terwijl wij aan het eten zijn, weten we het steevast: HIER WIL IK NIET ZIJN! IK WIL MEE AAN TAFEL!! Waar hij dan lekker mee kan smullen.
Als Timothy voor hem gekke bekken ligt te trekken of lakens over zijn hoofdje gooit om verstoppertje te spelen, kunnen zijn armen en benen niet genoeg in de lucht gezwaaid worden. Kirren van plezier met hun tweetjes daar op de livingmat.
Nieuwe grote stappen staan ons nog te wachten. Wat geniet ik daar toch van.
Hij doet zijn best als we bij de kinesist aan het oefenen zijn.
Hij doet zijn best als we bij de dokter langsgaan.
Hij doet zijn best om een ganse nacht door te slapen (met enkele geweldige successen!!).
Hij doet zijn best om zich aan de spijlen van het park op te trekken.
Hij doet zijn best om, jawel, om ons na te zeggen als we met zijn allen voor zijn gezichtje hangen en samen zeggen: MAMA.
En dan komt het: zijn lippen tuiten en maken de bewegingen van ma-ma.
Nog zonder geluid, maar wat ben ik trots! Tranen van geluk kwamen weer naar boven. Ik, de blèter, hield me nog net op tijd in toen Jeroen er een opmerking over maakte :).
Ons nadoen... wie had dat weer ooit gedacht. Ik niet, wel stiekem gehoopt. Onze kleine man begint heel stilletjes, op zijn eigen tempo, ook groot te worden.
Hij eet kleine hapjes mee als wij aan tafel zitten, hij kijkt met zijn grote broer mee naar de tekenfilms, hij valt lekker rustig in slaap na zijn laatste fles (wauw!!).
Hij laat duidelijk merken als hij niet blij is met de situatie of net wel. Wanneer we hem in zijn parkje zetten om wat te spelen terwijl wij aan het eten zijn, weten we het steevast: HIER WIL IK NIET ZIJN! IK WIL MEE AAN TAFEL!! Waar hij dan lekker mee kan smullen.
Als Timothy voor hem gekke bekken ligt te trekken of lakens over zijn hoofdje gooit om verstoppertje te spelen, kunnen zijn armen en benen niet genoeg in de lucht gezwaaid worden. Kirren van plezier met hun tweetjes daar op de livingmat.
Nieuwe grote stappen staan ons nog te wachten. Wat geniet ik daar toch van.
