Iedereen die het Williams Syndroom kent, kent het verhaal van Italië vs. Holland. En wie het nog niet kent kan het hier nalezen.
De eerste keer toen ik het las, moest ik wenen. De tweede keer ook. En ja... ik lees het of denk er bijna wekelijks aan en telkens krijg ik de tranen in mijn ogen. Het verwoord alles. Alles wat je voelt als er verteld wordt dat je kind 'anders' is.
Ik ween, want ik wil niet Holland zijn. Nog steeds niet, na een jaar verlang ik nog steeds naar Italië.
Een tweede lading nieuwe generatietjes komen er binnenkort aan en ik hoop met heel mijn hart dat ze allemaal in Italië eindigen. Want in Holland is het misschien dan ook wel mooi, maar niet altijd en, ik vrees voor mezelf, dat er altijd het verlangen zal zijn naar Italië.
Negatief... oh zo negatief... Jeroen waarschuwt mij dan. En nu schrijf ik het hier ook nog eens neer... Waarschijnlijk omdat ik nog steeds niet volledig kan geloven dat Mattia zal moeten vechten, knokken zo hard hij kan, om toch maar te kunnen wat hij zal willen. Onze kleine Mattia. Zo klein als hij is, zo dapper is hij in het kwadraat.
En misschien als ik zie dat hij gelukkig is in Holland, zal ik dat misschien ook wel kunnen zijn over enkele jaren.
Voorlopig is het nog steeds iedere dag een aanvaring. Kan ik het vandaag een plaats geven of niet? Zal er geen tegenslag gebeuren vandaag, zodat ik me vandaag wel 100% gelukkig voel? Iedere dag is anders. En iedere dag voel ik me anders. De ene dag ben ik overgelukkig in Holland, de andere dag denk ik alleen maar aan Italië en hoe mooi het allemaal had kunnen zijn.
Gelukkig merk ik al een vermindering in die laatste dagen. Dus ik heb er alle vertrouwen in dat ik binnen een paar maanden/jaren/... kan vertellen dat ik ook écht gelukkig ben in Holland.
De eerste keer toen ik het las, moest ik wenen. De tweede keer ook. En ja... ik lees het of denk er bijna wekelijks aan en telkens krijg ik de tranen in mijn ogen. Het verwoord alles. Alles wat je voelt als er verteld wordt dat je kind 'anders' is.
Ik ween, want ik wil niet Holland zijn. Nog steeds niet, na een jaar verlang ik nog steeds naar Italië.
Een tweede lading nieuwe generatietjes komen er binnenkort aan en ik hoop met heel mijn hart dat ze allemaal in Italië eindigen. Want in Holland is het misschien dan ook wel mooi, maar niet altijd en, ik vrees voor mezelf, dat er altijd het verlangen zal zijn naar Italië.
Negatief... oh zo negatief... Jeroen waarschuwt mij dan. En nu schrijf ik het hier ook nog eens neer... Waarschijnlijk omdat ik nog steeds niet volledig kan geloven dat Mattia zal moeten vechten, knokken zo hard hij kan, om toch maar te kunnen wat hij zal willen. Onze kleine Mattia. Zo klein als hij is, zo dapper is hij in het kwadraat.
En misschien als ik zie dat hij gelukkig is in Holland, zal ik dat misschien ook wel kunnen zijn over enkele jaren.
Voorlopig is het nog steeds iedere dag een aanvaring. Kan ik het vandaag een plaats geven of niet? Zal er geen tegenslag gebeuren vandaag, zodat ik me vandaag wel 100% gelukkig voel? Iedere dag is anders. En iedere dag voel ik me anders. De ene dag ben ik overgelukkig in Holland, de andere dag denk ik alleen maar aan Italië en hoe mooi het allemaal had kunnen zijn.
Gelukkig merk ik al een vermindering in die laatste dagen. Dus ik heb er alle vertrouwen in dat ik binnen een paar maanden/jaren/... kan vertellen dat ik ook écht gelukkig ben in Holland.
