18 maanden. Zo oud is Mattia nu geschat aan de hand van wat hij al allemaal kan en waar hij nog allemaal goed op moet oefenen.
Dat is een heel goed rapport voor de kleine man. We zijn apetrots op hem. Nog steeds. Val ik in herhaling?
Maar zo een goed rapport brengt ook weer meer spanning met zich mee. We moeten blijven oefenen. En we zijn er weer intensiever mee bezig. We werden ook weer eventjes terug met onze voetjes op de grond gezet.
Gaan zweven gebeurt zo snel... zonder dat je het weet valt het je al helemaal niet meer op dat Mattia "anders" is. Als we niet te veel naar buiten gaan en we blijven lekker gezellig met ons viertjes thuis, dan is er zomaar plots niets meer aan de hand.
Dat terug op de grond komen is ook zo vermoeiend. Plots weer beseffen dat het niet zo is als we ons hadden voorgesteld. Plots weer beseffen dat Mattia anders is, dat wij anders zijn.
En toch... Dan komt er plots weer goed nieuws. De juffrouw van grote broer Timothy heeft een heel team samen geroepen, want Mattia zou in september naar de kleuterklas mogen gaan. Spanning alom, voorbereidingen treffen, een mooie foto zoeken van Mattia.
We hebben ze doen smelten, het hele team. Ha, en ze hebben hem dan nog niet eens in het echt gezien!! We gaan de kleine man inschrijven in school. En als alles goed gaat, kan hij in september al enkele voormiddagen naar school. Waauw!
Weer een goed rapport... nog trotser... We gaan de goede kant op.
Op speel- en leervlak dan toch. Op slaapvak... dat is andere koek. Op een bepaald punt is hij helemaal terug hervallen in zijn nachtelijke routine. Inslapen gaat vlot, 's nachts wordt hij minstens 1 keer wakker en ligt nog minstens 2 uur te friemelen en te zeuren in zijn slaap.
We zijn vermoeid. O zo vermoeid. Hij moet op logement, vaak op logement. Omdat het niet meer gaat. We zijn vermoeid. O zo vermoeid.
De vermoeidheid kruipt overal in. Ik heb er last van. Veel last. Geen zin. Geen fut. Geen energie. Geen geduld. Maar dat ziet niemand. Alleen mijn gezin. Is dat niet net verkeerd?
Mattia moet samen met ons aan zijn slaapprobleem werken. Ik moet er voor zorgen dat de energie terug in ons gezin kruipt. Af en toe een time-out voor mij doet wonderen. Dan voel ik weer dat ik dat veel te weinig doe. Een time-out inlassen.
Een time-out. Gewoon om er daarna weer in te kunnen vliegen.
Dat is een heel goed rapport voor de kleine man. We zijn apetrots op hem. Nog steeds. Val ik in herhaling?
Maar zo een goed rapport brengt ook weer meer spanning met zich mee. We moeten blijven oefenen. En we zijn er weer intensiever mee bezig. We werden ook weer eventjes terug met onze voetjes op de grond gezet.
Gaan zweven gebeurt zo snel... zonder dat je het weet valt het je al helemaal niet meer op dat Mattia "anders" is. Als we niet te veel naar buiten gaan en we blijven lekker gezellig met ons viertjes thuis, dan is er zomaar plots niets meer aan de hand.
Dat terug op de grond komen is ook zo vermoeiend. Plots weer beseffen dat het niet zo is als we ons hadden voorgesteld. Plots weer beseffen dat Mattia anders is, dat wij anders zijn.
En toch... Dan komt er plots weer goed nieuws. De juffrouw van grote broer Timothy heeft een heel team samen geroepen, want Mattia zou in september naar de kleuterklas mogen gaan. Spanning alom, voorbereidingen treffen, een mooie foto zoeken van Mattia.
We hebben ze doen smelten, het hele team. Ha, en ze hebben hem dan nog niet eens in het echt gezien!! We gaan de kleine man inschrijven in school. En als alles goed gaat, kan hij in september al enkele voormiddagen naar school. Waauw!
Weer een goed rapport... nog trotser... We gaan de goede kant op.
Op speel- en leervlak dan toch. Op slaapvak... dat is andere koek. Op een bepaald punt is hij helemaal terug hervallen in zijn nachtelijke routine. Inslapen gaat vlot, 's nachts wordt hij minstens 1 keer wakker en ligt nog minstens 2 uur te friemelen en te zeuren in zijn slaap.
We zijn vermoeid. O zo vermoeid. Hij moet op logement, vaak op logement. Omdat het niet meer gaat. We zijn vermoeid. O zo vermoeid.
De vermoeidheid kruipt overal in. Ik heb er last van. Veel last. Geen zin. Geen fut. Geen energie. Geen geduld. Maar dat ziet niemand. Alleen mijn gezin. Is dat niet net verkeerd?
Mattia moet samen met ons aan zijn slaapprobleem werken. Ik moet er voor zorgen dat de energie terug in ons gezin kruipt. Af en toe een time-out voor mij doet wonderen. Dan voel ik weer dat ik dat veel te weinig doe. Een time-out inlassen.
Een time-out. Gewoon om er daarna weer in te kunnen vliegen.
No comments:
Post a Comment