Perfect gelukkig

Wat startte als iets wat een vermoeiende week zou worden (veel avond activiteiten en een ferme verkoudheid die kwam opsteken) is geëindigd in een prachtige, perfecte, plezante zaterdag.

Onze kleine kabouters hebben zalig met elkaar gespeeld. Niet één keer ruzie gemaakt! Ha! Waar gaan we dat schrijven!? Waarschijnlijk daarom dat het in de namiddag ook een klein beetje geregend heeft. Want de keren dat dit voorkomt zijn uiterst zeldzaam.
Niet dat ze elkaar niet kunnen luchten. Integendeel. Ze kunnen niet zonder elkaar.

Als Mattia wakker is en het is maar stil in de living, dan voelt hij zich niet in zijn element. Als grote broer dan eindelijk na een lange nacht eens wakker wordt en met hem komt spelen, dan pas merk ik wat er eerder op de ochtend scheelde… hij was zijn grote broer aan het zoeken.

Als Timothy wakker wordt is steevast het eerste wat hij vraagt: waar is mijn papa? En ik hoef niet lang te wachten op het volgende: Waar is Mattia? Is Mattia al wakker?

… twee handen op één buik dus …

Meer hoeft een moeder zich niet te wensen. Het feit dat Mattia anders is, neem ik er dan wel bij. Ik denk eraan, zonder twijfel (dat is altijd het eerste waaraan ik denk, ik hoop dat dat ooit nog verdwijnt), maar als ik twee x twee billen omhoog zie steken in dezelfde richting naar een leuk speelgoedje dan maakt mijn moederhart een sprongetje, mijn buik geeft een vlinderig gevoel en soms, heel soms, zijn tranen dan niet veraf. Van geluk, perfect gelukkig.

Fijn weekend!