Multi-disciplinaire raadpleging Leuven

Ze hadden ons verteld dat het een vermoeiende voormiddag zou worden. Ik wist niet wat ervan te verwachten. Onze kleine kabouter ook niet. Die heeft de hele rit moeite gedaan om maar niet in slaap te vallen. Natuurlijk, een uur in de auto en de laatste vijf minuten valt meneerke in slaap.
We werden dan ook niet vriendelijk aangekeken toen we hem uit zijn autostoel namen en in de buggy legde.
Maar dat duurde, zoals gewoonlijk, niet lang. Mattia is immers de koning in het vrolijk zijn. Dat zit met het Williams Syndroom wel snor, gelukkig maar.

Een bezoekje aan de oogarts verliep al dadelijk goed. Met nog een "bekend" gezichtje in de wachtzaal. Wat gek... Onze allereerste kennismaking met een (williams syn-)droom jongen.
Het voelde bekend.

Op naar de neuroloog en de nierecho. Dat eerste vond Mattia niet zo erg, maar dat tweede was toch iets minder. Zo op zijn buikje liggen dat doet hij precies niet graag... :) Maar gelukkig vond papa een foto op zijn gsm van grote broer Timothy. Mattia vond zijn rust en kon toch eventjes stil blijven liggen.
Twee broers... ik kan het niet genoeg schrijven. Ze verbazen mij nog elke dag.

Nu al zijn ze zo op elkaar ingespeeld.
Nu al kunnen ze niet zonder elkaar.
Nu al voelen ze zich beter als ze bij elkaar zijn.

Nog een kleine stop bij de tandarts (die ook heel erg lovend was) en dan op weg naar huis... Met een knorrende peuter op de achterbank. ZALIG!