Knapkoek en koffie

Troost is iets wat ik de laatste tijd vaak zoek. En soms gelukkig ook vind.

Een lekkere kop koffie en een knapperige knapkoek kan mijn dag opeens opfleuren.

Als ik ’s avonds nog wat kan opruimen en op tijd onder de wol kruipen.

Een tutterende baby die daarna lekker in slaap valt met dikke hamsterwangetjes, daar vind ik vaak mijn troost. Spijtig dat dat altijd midden in de nacht moet gebeuren…

Timothy die, na twee dagen ziek zijn en Mattia enkel ’s morgens en ’s avonds gezien te hebben, vraagt om Mattia een kusje te geven. Daar vind ik mijn troost in.

Dat helpt me weer verder. Door te gaan tot het ’s avonds stil is in huis. Waarom is dat toch zo moeilijk? Waarom voel ik mij na één kleine tegenslag weer slecht en kan ik het precies weer allemaal niet aan.

Het gaat toch zo goed met ons ventje… Telkens weer vallen na een vreugde sprongetje gemaakt te hebben.

Iedereen die dacht dat wij dat wel aan zouden kunnen… Jeetje, ik moet hun teleurstellen. Ze moesten mij eens zien zitten soms. Als we niet met twee waren om deze weg te volgen, had dit verhaal er heel anders uitgezien. Met extreem veel dank aan mijn man. x

Als ik mag geloven wat ik vaak lees bij anderen, dan betert het. Maar mijn leven blijft voorlopig nog even bestaan uit nadenken over de toekomst, nadenken welke speelgoedjes er goed zijn voor de ontwikkeling, nadenken over welke stappen we nog kunnen nemen om Mattia zo goed mogelijk te laten starten in de voor hem zo vreemde wereld.

Nadenken over dingen die we niet meer kunnen veranderen en waar we gewoon moeten mee leven… vermoeiend. 

Nadenken over een zieke Timothy is niet zo vermoeiend als nadenken over de toekomst van Mattia. Ziek zijn, daar bestaan medicijnen voor… toch? Mattia is niet ziek. Gelukkig maar. Hij kruipt voorlopig het hele huis rond op zoek naar interessante dingen om in te peuteren.

 

Hij is niet ziek en hij is dolgelukkig!