Ondertussen is het al weer veel te lang geleden dat ik nog eens een post heb gepubliceerd, dus daar moet dringend werk van gemaakt worden. Maar de tijd ontbreekt mij. En mijn hoofd zit vol. Wonder boven wonder neemt Mattia maar een klein deeltje in beslag van mijn vol hoofd de laatste tijd. En... gelukkig maar. Dat is een teken dat hij het goed doet en dat ik me, momenteel, geen al te grote zorgen om hem maak.
Maar wauw, enkele weekends geleden zijn we weer geconfronteerd met Mattia en ons Williams Syndroom. Voor ons doet hij het zo goed, voor ons kan het niet beter. Maar wanneer we samen zaten met vrienden met een kleine dreumes van nog geen jaar, daar was het weer hoor... het beklemmende gevoel, het zien met uw eigen ogen, dat Mattia nog zo ontwetend is. En nog zo "baby".
Maar we zijn zo trots op hem. Hij laat goed weten hoe hij zich voelt. (ookal vind ik dat hij soms meer van zich mag afbijten) Dus ondertussen weten we wel wat hij graag heeft en niet en kunnen we hem dus ook naar hartenlust verwennen :-) (neenee, niet te veel ;-)).
Hij heeft het graag als zijn broer met hem speelt en hij vindt het ook leuk om samen met mij te koken (op mijn arm dan). Hij vindt het gewoon altijd leuk als er iemand bij hem is. De kleine sociale kabouter. Dus, hoe meer zielen, hoe meer vreugde. De rest... dat trekt hij zich allemaal niet aan. En gelukkig maar. Daarom ook dat ik me niet te veel zorgen maak de laatste tijd.
Die zorgen zullen nog wel eens terug komen, maar dan niet rechtstreeks door hem. De babyboom bij familie en vrienden is begonnen... Dus vanaf nu, bij elke ontmoeting, bij elke foto van nieuwe kleine babietjes... zal ik me moeten sterk houden. Of het nu verdriet, jaloezie of boosheid is, Mattia is ons kleine zonnetje in huis en hij verdient het niet om ook maar een glimp van mijn verdriet, jaloezie of boosheid op te vangen.
Hij verdient het allerbeste. Hij is (en zal voor een groot stuk blijven) ook een kleine baby.
Eentje dat nu al ieders hart breekt als hij zijn mooiste lach te voorschijn haalt.
Maar wauw, enkele weekends geleden zijn we weer geconfronteerd met Mattia en ons Williams Syndroom. Voor ons doet hij het zo goed, voor ons kan het niet beter. Maar wanneer we samen zaten met vrienden met een kleine dreumes van nog geen jaar, daar was het weer hoor... het beklemmende gevoel, het zien met uw eigen ogen, dat Mattia nog zo ontwetend is. En nog zo "baby".
Maar we zijn zo trots op hem. Hij laat goed weten hoe hij zich voelt. (ookal vind ik dat hij soms meer van zich mag afbijten) Dus ondertussen weten we wel wat hij graag heeft en niet en kunnen we hem dus ook naar hartenlust verwennen :-) (neenee, niet te veel ;-)).
Hij heeft het graag als zijn broer met hem speelt en hij vindt het ook leuk om samen met mij te koken (op mijn arm dan). Hij vindt het gewoon altijd leuk als er iemand bij hem is. De kleine sociale kabouter. Dus, hoe meer zielen, hoe meer vreugde. De rest... dat trekt hij zich allemaal niet aan. En gelukkig maar. Daarom ook dat ik me niet te veel zorgen maak de laatste tijd.
Die zorgen zullen nog wel eens terug komen, maar dan niet rechtstreeks door hem. De babyboom bij familie en vrienden is begonnen... Dus vanaf nu, bij elke ontmoeting, bij elke foto van nieuwe kleine babietjes... zal ik me moeten sterk houden. Of het nu verdriet, jaloezie of boosheid is, Mattia is ons kleine zonnetje in huis en hij verdient het niet om ook maar een glimp van mijn verdriet, jaloezie of boosheid op te vangen.
Hij verdient het allerbeste. Hij is (en zal voor een groot stuk blijven) ook een kleine baby.
Eentje dat nu al ieders hart breekt als hij zijn mooiste lach te voorschijn haalt.
No comments:
Post a Comment