Wat is dat eng. Mattia die niet wilt spelen. Die alleen maar wilt liggen op mijn buik. Die niet wilt eten. Alleen maar kleine beetjes melk.
Ik had er op gehoopt, toen ik zwanger was van Mattia, dat hij ook een rustige ziel zou zijn. Maar niets bleek minder waar. Maar nu, nu is hij rustig en nu maak ik me ongerust. Niet eten, niet spelen, alleen maar slapen. Zo ken ik Mattia niet.
Ziek dus. De allereerste keer in zijn korte leventje. Hij heeft zich er toch goed uitgesparteld, de kleine man.
De dokter maakte zich nog niet al te veel zorgen. Zoveel te beter, want ik liep toch wel over van zorgen. Mattia komt al zo slecht bij en nu ook nog 200gram afgevallen! Jee!
Stillekes aan gaat het beter met hem. Hij speelt alweer en begint terug kleine beetjes te eten. Hij heeft nu wel nog steeds liever melk dan vaste voeding. Wat ook zo erg vreemd is! Hij smult zo graag mee van tafel.
Hij zwaait weer naar iedereen die hij tegenkomt en als hij ergens het woord 'weg' hoort of 'dada', dan gaan steevast zijn twee handjes omhoog om te zwaaien.
Natuurlijk, als Mattia ziek is, is Timothy ook ziek. Of hij doet toch alsof. Ik weet niet goed wat ik daar mee moet. Hij wilt niet meer op het potje. Doet alsof hij niet moet plassen en dan vijf minuten later… broek nat. En dan nog ontkennen!! Stijfkopke :)
Hij luistert weeral niet en zegt de hele tijd 'NEE'.
Misschien komt het doordat Mattia nu weer wat meer aandacht krijgt dan normaal. Of gewoon omdat hij toch stilletjes zenuwachtig begint te worden voor school.
Dat wordt nog spannend. Ik kijk er naar uit. Hopelijk vindt hij het leuk en vindt hij zijn weg daar tussen die vele vriendjes. Een nieuwe weg voor hem en voor ons.
Tegen die tijd zal Mattia wel volledig genezen zijn en kunnen we grote broer met zijn allen afzetten aan de schoolpoort.
Ik had er op gehoopt, toen ik zwanger was van Mattia, dat hij ook een rustige ziel zou zijn. Maar niets bleek minder waar. Maar nu, nu is hij rustig en nu maak ik me ongerust. Niet eten, niet spelen, alleen maar slapen. Zo ken ik Mattia niet.
Ziek dus. De allereerste keer in zijn korte leventje. Hij heeft zich er toch goed uitgesparteld, de kleine man.
De dokter maakte zich nog niet al te veel zorgen. Zoveel te beter, want ik liep toch wel over van zorgen. Mattia komt al zo slecht bij en nu ook nog 200gram afgevallen! Jee!
Stillekes aan gaat het beter met hem. Hij speelt alweer en begint terug kleine beetjes te eten. Hij heeft nu wel nog steeds liever melk dan vaste voeding. Wat ook zo erg vreemd is! Hij smult zo graag mee van tafel.
Hij zwaait weer naar iedereen die hij tegenkomt en als hij ergens het woord 'weg' hoort of 'dada', dan gaan steevast zijn twee handjes omhoog om te zwaaien.
Natuurlijk, als Mattia ziek is, is Timothy ook ziek. Of hij doet toch alsof. Ik weet niet goed wat ik daar mee moet. Hij wilt niet meer op het potje. Doet alsof hij niet moet plassen en dan vijf minuten later… broek nat. En dan nog ontkennen!! Stijfkopke :)
Hij luistert weeral niet en zegt de hele tijd 'NEE'.
Misschien komt het doordat Mattia nu weer wat meer aandacht krijgt dan normaal. Of gewoon omdat hij toch stilletjes zenuwachtig begint te worden voor school.
Dat wordt nog spannend. Ik kijk er naar uit. Hopelijk vindt hij het leuk en vindt hij zijn weg daar tussen die vele vriendjes. Een nieuwe weg voor hem en voor ons.
Tegen die tijd zal Mattia wel volledig genezen zijn en kunnen we grote broer met zijn allen afzetten aan de schoolpoort.
No comments:
Post a Comment