Toekomst

De toekomst heeft voor mij een hele andere betekenis gekregen met de komst van Mattia. Ik dacht best wel vaak aan de toekomst, nu ik er zo aan terug denk. En ik moet toegeven, nu Mattia er is, denk ik nog méér aan de toekomst.

Ik moet leren om in het NU te staan. Maar hoe doe je dat? Als je weet dat de toekomst er zo onzeker en helemaal niet duidelijk uitziet?
Ik kan niet dromen over hoe Mattia het zou doen binnen een paar jaar. Ik kan me niet inbeelden waar hij dan naar school zou gaan. Ik kan me niet voorstellen dat hij dan wel zou kunnen praten.

Met Timothy gaat dat gewoon vanzelf. Die doet gewoon alles. Op zijn tempo, maar ALLES lukt hem. En met dat alles, daar zit ik mee. Zal Mattia alles kunnen? Wil hij alles kunnen?

En de toekomst? Wat is dat dan de toekomst? Toen ik aan dit stuk begon leek dat nog ver. Vanavond lijkt de toekomst aangebroken. Timothy gaat morgen naar school. Hij wordt nu de échte grote broer. Wij, als ouders, zijn super trots op hem. En dat brengt andere vragen met zich mee. Maar vanavond denk ik aan Timothy en hoe hij vanaf morgen alleen moet leren staan in de grote wereld. Gelukkig gaat dat stap voor stap. En ik heb er vertrouwen in dat dat met Mattia ook zo gaat gaan.

Een spannende dag morgen. Het begin van de toekomst. Een mooie toekomst. Een toekomst waar ik wel zin in heb en waar ik geen schrik voor heb. Met de mensen rondom ons die ons steunen en vriendschap geven ziet die toekomst er voor ons, met al zijn beperkingen, toch nog goed uit.

Op naar morgen en de rest van de toekomst.

Ziek en zielig

Wat is dat eng. Mattia die niet wilt spelen. Die alleen maar wilt liggen op mijn buik. Die niet wilt eten. Alleen maar kleine beetjes melk.

Ik had er op gehoopt, toen ik zwanger was van Mattia, dat hij ook een rustige ziel zou zijn. Maar niets bleek minder waar. Maar nu, nu is hij rustig en nu maak ik me ongerust. Niet eten, niet spelen, alleen maar slapen. Zo ken ik Mattia niet.
Ziek dus. De allereerste keer in zijn korte leventje. Hij heeft zich er toch goed uitgesparteld, de kleine man.

De dokter maakte zich nog niet al te veel zorgen. Zoveel te beter, want ik liep toch wel over van zorgen. Mattia komt al zo slecht bij en nu ook nog 200gram afgevallen! Jee!

Stillekes aan gaat het beter met hem. Hij speelt alweer en begint terug kleine beetjes te eten. Hij heeft nu wel nog steeds liever melk dan vaste voeding. Wat ook zo erg vreemd is! Hij smult zo graag mee van tafel.
Hij zwaait weer naar iedereen die hij tegenkomt en als hij ergens het woord 'weg' hoort  of 'dada', dan gaan steevast zijn twee handjes omhoog om te zwaaien.

Natuurlijk, als Mattia ziek is, is Timothy ook ziek. Of hij doet toch alsof. Ik weet niet goed wat ik daar mee moet. Hij wilt niet meer op het potje. Doet alsof hij niet moet plassen en dan vijf minuten later… broek nat. En dan nog ontkennen!! Stijfkopke :)
Hij luistert weeral niet en zegt de hele tijd 'NEE'.

Misschien komt het doordat Mattia nu weer wat meer aandacht krijgt dan normaal. Of gewoon omdat hij toch stilletjes zenuwachtig begint te worden voor school.

Dat wordt nog spannend. Ik kijk er naar uit. Hopelijk vindt hij het leuk en vindt hij zijn weg daar tussen die vele vriendjes. Een nieuwe weg voor hem en voor ons.

Tegen die tijd zal Mattia wel volledig genezen zijn en kunnen we grote broer met zijn allen afzetten aan de schoolpoort.