Verjaren en toch ook niet

Dit weekend was het mijn verjaardag. Na de geboorte van de jongens vind ik dit helemaal niet meer zo speciaal. Vroeger was ik al weken op voorhand aan het verkondigen dat ik DAN jarig ben. Nu niet meer.
Ik vier nu mijn verjaardag graag met ons gezinnetje en wat was me dat een leuke verjaardag dit jaar!
Ik had het met niet beter kunnen wensen. De kinderen braaf overdag én 'snachts, mooi weer en tijd om rustig thuis te zijn. ZALIG!

Maar ik dacht ook aan hoe ik mijn leven voorstelde toen ik nog ver weg stond van mijn dagen nu. Ik heb nooit veel eisen gesteld aan mijn "latere" leven, maar zoals het nu is... Daar had ik eigenlijk nooit bij stil gestaan.
Het is hier kranttraditie dat alle kinderen die geboren zijn een plaatsje krijgen in de januari krant. Allemaal samen... Eén voor één, langs elkaar. Voor mij weer een nieuwe ervaring.
Ik zocht weer naar 'unieke' jongetjes.
Alleen Mattia sprong er uit.
Tranen.
Verdriet.
Onmacht.
Gevoelens die er lang niet waren geweest, kwamen terug naar boven. Ik voelde me weer alleen op de wereld met ons gezin.
Bij elk intens moment vonden mijn tranen de weg naar buiten, of toch bijna.

Na 8 maanden de diagnose Williams-Beuren te kennen is het nog steeds een reis met vallen en op staan. Deze week was er eentje waar ik bijna gevallen was. Was het niet dat Mattia de allerliefste Wiebelkabouter is van de hele wereld. Hij maakt me aan het lachen. Voor hem lach ik.