Gabrielle en zoveel meer…

Eindelijk… Na 4 maanden wachten zijn we eindelijk naar de film 'Gabrielle' kunnen gaan kijken. Een rollercoaster van emoties gedurende 145 minuten. Gehuild, gelachen, boos, verward, … Ik heb gevoeld hoe ik me mijn verdere leven zal voelen. Verdrietig, gelukkig, boos, verward.
Het was de moeite, een echte aanrader. Van zodra hij uitkomt op dvd zullen we hem ook in huis halen. De wachtlijst om hem uit te lenen is nu al pagina's lang. Iedereen is nieuwsgierig. En terecht. Want onze zoon is én wordt een schat van een jongen, een schat van een man. Een man die ik ga helpen om alles uit zijn leven te halen dat eruit te halen valt. En als ik dit zeg denk ik ook aan mijn man, die me daar zeker bij zal helpen.

Mijn hoofd zit vol met verhalen, maar ik krijg ze niet op papier gezet. Ik ben weer opgejaagd de laatste tijd en vermoeid, waardoor ik me dan weer ziek voel. En de neerwaartse spiraal is weeral in gang gezet. Voor hoelang nu, dat weet niemand. Zelfs ik niet. Ik hoop dat ik hem tegen kan houden.

Rust en Regelmaat. Dat werkt voor kindjes, misschien dan ook voor mij? Ik geloof het wel. Dat zullen we dan maar proberen.

Over rust en regelmaat gesproken. Mattia heeft alweer een kleine week doorgeslapen 's nachts. Wat een zaligheid!! Nu werd Timothy 's nacht wakker, dat was dan wel weer spijtig. Maar enkele nachten een goede rust en ik voel het dadelijk in mijn kleine teen kriebelen. Dan heb ik energie voor tien.

Een fijne wandeling maken
Schilderen met plakkaatverf
Oefenen op de oefenblok
Winkeltje spelen

Niks is mij dan te veel.

Rust en Regelmaat. Dat zal wel helpen.

"Rust" :)

Verjaren en toch ook niet

Dit weekend was het mijn verjaardag. Na de geboorte van de jongens vind ik dit helemaal niet meer zo speciaal. Vroeger was ik al weken op voorhand aan het verkondigen dat ik DAN jarig ben. Nu niet meer.
Ik vier nu mijn verjaardag graag met ons gezinnetje en wat was me dat een leuke verjaardag dit jaar!
Ik had het met niet beter kunnen wensen. De kinderen braaf overdag én 'snachts, mooi weer en tijd om rustig thuis te zijn. ZALIG!

Maar ik dacht ook aan hoe ik mijn leven voorstelde toen ik nog ver weg stond van mijn dagen nu. Ik heb nooit veel eisen gesteld aan mijn "latere" leven, maar zoals het nu is... Daar had ik eigenlijk nooit bij stil gestaan.
Het is hier kranttraditie dat alle kinderen die geboren zijn een plaatsje krijgen in de januari krant. Allemaal samen... Eén voor één, langs elkaar. Voor mij weer een nieuwe ervaring.
Ik zocht weer naar 'unieke' jongetjes.
Alleen Mattia sprong er uit.
Tranen.
Verdriet.
Onmacht.
Gevoelens die er lang niet waren geweest, kwamen terug naar boven. Ik voelde me weer alleen op de wereld met ons gezin.
Bij elk intens moment vonden mijn tranen de weg naar buiten, of toch bijna.

Na 8 maanden de diagnose Williams-Beuren te kennen is het nog steeds een reis met vallen en op staan. Deze week was er eentje waar ik bijna gevallen was. Was het niet dat Mattia de allerliefste Wiebelkabouter is van de hele wereld. Hij maakt me aan het lachen. Voor hem lach ik.