Iedereen gezond? Alles goed met de kindjes?
Die vraag kreeg ik deze morgen weer te horen. Ik was in een nogal emotionele bui en voelde de drang om ons verhaal te vertellen.
Maar plots zei ik, met enige aarzeling (zou ze het gezien hebben?): ja hoor! We hebben er een paar snottebellen op zitten, maar alles gaat goed.
Nog wat verder gekoetjesengekalfd en toen verder aan het werk.
Wanneer en tegen wie vertel je dat je zoontje geboren is met het Williams Syndroom? De reacties kan je nooit voorspellen... moeilijk. Vandaag had ik zin om het te vertellen tegen iemand die het nog niet wist.
Misschien dat ik het voor mezelf ook nog steeds niet heb laten bezinken. Als dat al ooit zal lukken.
Elke dag opnieuw proberen. Ermee opstaan, ermee gaan slapen en genieten van de momenten dat Mattia zich goed voelt, dat hij lacht en kirt en zijn grote broer omhelst en kusjes geeft, alsof hij dat nu al weet wat dat betekent!
Die momenten zijn er gelukkig wel, zelfs bijna dagelijks. Dus ik geniet of ik probeer mezelf wijs te maken dat ik geniet...
Maar soms zijn die momenten er ook niet. Zoals gisterenavond. Mag ik dat hier zeggen? Kotsmisselijk was hij. De arme kabouter. Na een paar gulpen van fruitpap is hij vredig in slaapgevallen en heeft hij het 's nachts ook goed gedaan. Geen enkel probleem. Hij vraagt veel tijd en aandacht... rechtop houden het liefst van al de ganse dag door. Dan voelt hij zich goed.
Mijn rug heeft het geweten!
No comments:
Post a Comment