Tijd voor onszelf

We hebben er naar uit gekeken. 4 lange maanden om precies te zijn. En voilà, nu zit ik hier alweer thuis achter mijn computertje. Terug van 5 dagen en 4 nachten welverdiende rust in Mallorca. Samen met mijn man (dank u liefje voor het mooie verjaardagscadeau!).

Even tijd voor onszelf. Even niet aan de kinderen denken. Of toch, niet er achteraan hollen en ze om de twee uur eten geven, dat is ook al iets. Want begrijp me niet verkeerd, we hebben wel degelijk aan de kinderen gedacht. Elk uur van de dag. Maar we waren gerust (of toch vaak). Ze waren bij de grootouders en zouden de tijd van hun leven hebben.

Wat ben ik blij dat we het toch gedurfd hebben! Ik voel me terug klaar om te zorgen. Om mezelf weer op de tweede plaats te zetten. De nachtvoedingen, dat zal wel weer even wennen zijn, maar zelfs dat kan ik nu weer aan.

Wat een goede portie vitamine D toch al niet kan doen met een mens…

Van de kinderen hun avonturen weten we kleine stukjes, ik ben er van overtuigd dat ze ons niet te veel gemist zullen hebben.

De hereniging deed deugd. Emoties liepen op. Maar oh wat een zalig gevoel, mijn twee mannekes weer bij mij te hebben. Timothy lijkt plotseling zo groot en zo spraakzaam. Mattia is nog blijer en heviger als voorheen.

We zijn terug thuis!

WS anniversary / WS verjaardag

Het is bijna niet te geloven... Vandaag een jaar geleden zat ik met onze kleine man (die eindelijk eens in slaap was gevallen in de buggy) bij de dokter. Omdat ik mij niet moest focussen op Mattia kon ik naar haar luisteren. Uiteindelijk heeft ze niets gezegd. Hebben we alles zelf moeten ontdekken. Zelf hulp moeten zoeken. Zelf verdere afspraken moeten maken met dokters in de genetica, een gepaste kinesist vinden (en oh wat zie ik Hilde nu graag!), zelf de dienst DAB ontdekken en ondervinden dat Agnes met iedereen in ons gezin raad weet.

Het is een bewogen jaar geweest. Zonder professionele hulp en de hulp van onze lieve familie en vrienden van onschatbare waarden was het nog zwaarder geweest.

Op internet vond ik mijn steun en toeverlaat bij de mooie blogs die andere mama's bijhielden. En nog steeds kijk ik uit naar een nieuw verhaal op hun blog. Een nieuw verhaal van hun, dat o zo lijkt op het onze.
Een intense blijheid voelen als Mattia iets nieuws kan, ookal is dat niet altijd even braaf :). Bang zijn voor de toekomst. Proberen te leven in het NU.

We hebben het allemaal. De WS-familie. We zijn hetzelfde. Dat doet goed. Al een jaar hebben wij een nieuwe extra familie. Een familie die we misschien niet persoonlijk kennen, maar als we met een vraag zitten of graag ons hart eens willen luchten, ze weten perfect hoe wij ons voelen, ze laten ons weten dat ze er zijn. Dat doet heel erg goed. De WS-familie is er voor elkaar, al is het maar om eens met alle beperkingen te lachen. Of onze frustraties te uiten. We kennen elkaars gevoel. We zien onze kinderen doodgraag.

Ons tweede jaar als WS-familie gaat in. Het kan alleen maar beter gaan. Een nieuw jaar, eentje waar ontdekken het grote woord zal zijn …